Birte Forstmann

Laureaat Social Sciences 2019

Birte Forstmann

Birte Forstmann (1976) studeerde psychologie aan de Johannes Gutenberg Universiteit in Mainz. Vervolgens behaalde zij haar doctorstitel in 2006 aan het Max Planck Institute for Human Cognitive and Brain Sciences in Leipzig. Ze bekleedde meerdere posities aan de Universiteit van Amsterdam en aan de Universiteit Leiden. Momenteel is ze professor aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Leiden.

Forstmann verwierf een imposant aantal prestigieuze beurzen. Ze ontving in 2008 een VENI van NWO, die in 2012 werd opgevolgd door een VIDI en in 2018 met een VICI. Ook ontving ze zowel een ERC Starting Grant als een ERC Proof of Concept Grant.

Website

Onderzoeksfocus

Birte Forstmann gebruikt diverse technieken om gedrag en hersenstructuren aan elkaar te koppelen. 

Tussen gedrag en hersenen

Waarom gedragen mensen zich zoals ze doen? Het is een vraag die vele disciplines heeft aangetrokken, van psychologen die puur het gedrag beschrijven en proberen te verklaren, tot neurowetenschappers die de anatomie van de hersenen en zintuigen ontrafelen. 

Birte Forstmann onderzoekt de hersenen om de mechanismen te ontrafelen die het mogelijk maken voor mensen om op hun omgeving te reageren. Zij slaat daarbij een brug tussen de diverse wetenschappelijke disciplines die het gedrag en de hersenen bestrijken. In haar werk combineert ze wiskundige modellen met gevestigde methoden als EEG (elektro-encefalografie), anatomie en innovatieve beeldvormingstechnieken zoals functionele en hoog-resolutie Magnetic Resonance Imaging (MRI). Door de hersenen van gezonde en zieke mensen met elkaar te vergelijken wordt er meer bekend over de rol die de ziekte kan hebben in het veranderen van de hersenen.

Haar werk leidt tot een beter begrip van de topografie van verschillende gebieden in de hersenen. Forstmann heeft vooral aandacht voor de subcortex, het middelste deel van de hersenen. Dit gebied speelt een belangrijke rol in de ziekte van Parkinson. Een behandeling voor deze aandoening is diepe hersenstimulatie, waarbij een electrode in de subthalame kern geplaatst wordt. Deze structuur ligt in een deel van de subcortex dat nog niet gedetailleerd in kaart gebracht is in levende mensen. Meer kennis over dit gebied zou kunnen helpen om de negatieve bijwerkingen van diepe hersensimulatie te begrijpen en te verminderen.